Claire nigdy nie uważała się za wielką gwiazdę. Nagrywając do Pamiętników mieszkała w niewielkiej wynajętej kawalerce. Tym bardziej zaskoczył ją apartamentowiec, do którego zaprowadzili ją znajomi. Znajdował się na obrzeżach Francuskiej Dzielnicy, w której, jak dowiedziała się z wczorajszej rozmowy telefonicznej z Julie, mieli nagrywać większość scen. Budynek był niepozorny, wysoki na sześć pięter, zbudowany z cegły stylizowanej na wczesne lata dwudzieste. Nic nie wskazywało na to, że znajduje się w nim portiernia czy luksusowa winda, którą wjechali na piąte piętro. Jasno oświetlonym korytarzem dotarli do drzwi numer dwieście szesnaście.
— To nasz apartament — poinformowała ją Pheobe — obok, pod dwieście piętnaście, mieszkają chłopcy.
— Mówisz o nas jak o małych dzieciach — poskarżył się Daniel — nie zapominaj, że wszyscy jesteśmy od ciebie ze dwa razy starsi.
— Wybacz tatusiu, sądziłam po prostu, że jak przeciętny facet jesteś około dziesięciu lat opóźniony — skwitowała Pheobe — ale z tego co widzę masz w sobie dojrzałość trzydziestoczteroletniej kobiety.
Daniel zrobił obrażoną minę, gdy cała reszta towarzystwa wybuchnęła śmiechem.
— Chwileczkę — zamruczała Claire gdy Pheobe przekręciła klucz w zamku. Zmrużyła oczy i podejrzliwie wydęła wargi, podpierając się pod boki — a ty Paul? Gdzie właściwie nocowałeś? Hm?
Paul otworzył usta jakby coś chciał powiedzieć, ale po chwili je zamknął, jakby się rozmyślił. Zrobił dziwną minę, która spowodowała, że Joseph roześmiał się na całe gardło.
— Na pewno nie z nami — skomentował, znacząco poruszając brwiami.
— Chodź Clairy, nie będziemy ich dłużej zawstydzać — dodał i obejmując blondynkę ramieniem poprowadził ją do lokalu, który od tej pory miał być jej domem.
Okazało się, że apartament składa się z dwóch pięter i antresoli, prowadzącej do lokalu numer dwieście piętnaście, zajmowanego przez Daniela i Josepha. W przedpokoju znajdowała się szeroka szafa na kurtki i płaszcze oraz regał na buty. Prowadził do przestronnego salonu utrzymanego w beżowo- brązowo- szarej tonacji. Na ścianie przeciwległej do drzwi wejściowych rozciągało się okno od podłogi aż do sufitu, prowadzące na taras z widokiem na różany ogród. Pośrodku salonu stała ośmioosobowa kanapa obita skórą w kolorze kawy z mlekiem, obok rozpostarty był puchowy dywan i ława, naprzeciwko zaś znajdowało się kino domowe i półki, wbudowane w ścianę. Z salonu przechodziło się do kuchennego aneksu, stylizowanego na styl barowy. Szeroki blat zabudowany był materiałem, imitującym morskie kamienie . Antresola służyła jedynie do przejścia z jednego lokalu do drugiego. Pomiędzy nimi znajdowały się drzwi, zamykane na klucz. Na piętrze zaś znajdowały się dwie sypialnie. Claire przypadła większa, ale za to z widokiem na ulicę. Utrzymana w jasnej tonacji, posiadała własną garderobę i łazienkę. Znajdujące się w centralnej części łóżko spokojnie pomieściłoby cztery średniej masywności osoby, naprzeciw łóżka zaś stała toaletka z wiśniowego drewna. Okno zaciągnięte było ciężkimi kotarami, zdecydowanie odcinającymi od ulicznego światła. Pheobe już dawno zdążyła się zadomowić, z rozbawieniem obserwowała więc entuzjazm przyjaciółki. Cieszyła się, że wreszcie po tylu latach znów będzie miała szansę z nią mieszkać.
Claire potrzebowała dwóch godzin na rozpakowanie się i odświeżenie po podróży. Wykąpała się, narzuciła na siebie czarne szorty i i różowy obcisły top, związała włosy w wysoki kucyk i zeszła do salonu. Akurat siedziała na kanapie zajadając przygotowane przez Pheobe frytki i przeglądając skrypt pierwszego i drugiego odcinka, gdy niespodziewanie rozległ się harmider nie z tej ziemi i do mieszkania wbiegli Joseph i Daniel. Dan pognał do kuchni, gdzie Pheobe i Paul coś pichcili chichocząc z czegoś, czego Claire dzięki Bogu nie mogła usłyszeć a Joseph rzucił się na kanapę obok niej.
— Byłem pierwszy — zawołał wesoło, co spotkało się z głośnym sprzeciwem Daniela.
— Chyba trzeba zamontować system antywłamaniowy albo wymienić zamki w drzwiach na górze, Pheobs — westchnęła Claire, nie odrywając oczu od scenariusza.
— No wiesz ty co? — Joseph złapał się za serce udając głęboką urazę — okrutna z ciebie kobieta. Musisz mi to jakoś wynagrodzić — to mówiąc wyrwał jej z ręki frytkę, którą właśnie do połowy obgryzła i zjadł ze smakiem.
— Nie uważasz, że powinni nas połączyć w parę? — zapytał po chwili, zaglądając jej przez ramię.
— Przecież jesteśmy rodzeństwem — zauważyła Claire trzeźwo, przewracając skrypt na stronę trzydziestą piątą. Właśnie przechodziła do sceny, gdy Rebekah ratuje Hayley przed gniewem Klausa, który dowiedział się, że próbowała pozbyć się ciąży.
— Po tysiącu lat kogo to interesuje?— wzruszył ramionami rezolutnie i położył głowę na jej kolanach akurat w momencie gdy do salonu wrócili Pheobe i Paul w towarzystwie Daniela, ciekawi rozgrywającej się właśnie dyskusji.
— Zapewne fanów, scenarzystów i producentów serialu, w którym nie ma miejsca na propagowanie kazirodztwa — odparła i z roztargnieniem zaczęła machinalnie przeczesywać jego włosy palcami.
— Klebekah ma więcej fanów niż obecnie Delena, Klaroline czy jakikolwiek inny paring — ciągnął przymykając oczy niczym małe dziecko, które właśnie zostało utulone przez matkę do snu — nawet nie wiesz ile powstało opowiadań i filmików dotyczących naszego duetu.
Claire zmarszczyła brwi i pochyliła się nad nim, żeby móc spojrzeć mu prosto w oczy.
— To chore — stwierdziła — nawet jak na ciebie Nik.
— Jako wampiry i tak nie możemy się rozmnażać a taka świadomość sprzyja romantycznym uniesieniom, Bex — odparł z wyraźnym rozbawieniem.
Przypatrująca im się od jakiegoś czasu Pheobe rzuciła pytające spojrzenie reszcie towarzystwa.
— Żałuj, że nie widziałaś jak przygotowują się do swoich scen — westchnął Paul teatralnie.
Daniel wzruszył ramionami jakby chciał powiedzieć: "Normalka".
— Lepiej przywyknij. Czasem za bardzo wczuwają się w role — dodał — ja tam nie wiem jak Joe przy takiej dziewczynie może choć przez chwilę myśleć w kategoriach "brat-siostra". To prawie jak niedojedzenie budyniu wiedząc, że następnego nie dostanie się aż do świąt.
— Jesteś obrzydliwy —obruszyła się Claire rzucając w niego poduszką —oboje jesteście.
— Proszę żarłoku — wtrąciła Pheobe, wręczając Danielowi puchar wspomnianego budyniu, który chwilę wcześniej razem z Paulem przygotowała . Gillies zadowolony z zapałem zabrał się do jedzenia i nagle metafora dotycząca tego przysmaku nabrała głębszego znaczenia.
Joseph, który chwilę wcześniej został brutalnie zmuszony, żeby się podnieść gdy Claire zerwała się z miejsca atakując Daniela poduszką, znów wygodnie umościł głowę na jej kolanach.
— Bylibyśmy najbardziej wybuchową ekranową parą wszechczasów — orzekł tonem, który zapewne miał zakończyć dyskusję — muszę o tym chyba pomówić z Julie.
— No nie wiem czy to dobry pomysł — Pheobe popukała się po brodzie palcem wskazującym udając głębokie zamyślenie — technicznie rzecz biorąc Claire dostała pozwolenie na granie w serialu tylko przez wzgląd na minimalną ilość romantycznych scen z udziałem Rebekah.
— Clairy kochanie, jesteś już chyba troszeczkę za stara na słuchanie się we wszystkim mamusi— zacmokał Dan wpychając sobie do gardła wielką łyżkę deseru.
— Chyba że ta mamusia to seksowny, świetnie zbudowany i zabawny dwudziestopięciolatek — odparła Pheobe konspiracyjnym półszeptem.
Chłopcy z miejsca podchwycili temat. Joseph żywo zainteresowany podciągnął się na łokciach i spojrzał jej prosto w oczy.
— Clairy, masz faceta? — zapytał tonem dziesięciolatka zaskoczonego nowym związkiem matki.
— Czemu się nie pochwaliłaś? — dołączył Paul ze znaczącym uśmiechem.
— Tak, skróciła nasze wspólne wakacje na ibizie, żeby móc spędzić z nim ostatnie trzy tygodnie przed zdjęciami — wyjawiła Tonkin, z ledwością powstrzymując śmiech.
— Pheobe!
— No co? Takiego faceta ukrywać to grzech.
— Świetnie, jeśli gość, który jutro zostanie wybrany do roli Marcela będzie w związku to Joseph będzie oficjalnie jedyną osobą seksualnie sfrustrowaną w naszej ekipie — dodał Daniel.
Claire pokręciła głową z niedowierzaniem i zerwała się z miejsca.
— Wiecie co? Atmosfera tutaj zrobiła się zbyt gęsta jak dla mnie — stwierdziła z przekąsem i obróciła się na pięcie ruszając do swojej sypialni.
— Dokąd to? — zawołał za nią Joseph — przecież jutro nie musisz jeszcze znać swoich kwestii. A nie, już wiem — dodał z odkrywczym uśmiechem — idziesz się poskarżyć swojemu chłopakowi, mam rację?
W odpowiedzi ujrzał but, przed którym musiał się uchylić i usłyszał trzask zamykanych drzwi.
Pheobe wybuchnęła niepowstrzymanym śmiechem i po chwili reszta jej zawtórowała.
Byli bardzo ciekawi jutrzejszego kastingu, do którego Claire tak skrupulatnie się przygotowywała.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz